39.

39.

دیروز توی ایستگاه مترو منتظر قطار نشسته بودم.یه آقای مسنی رو دیدم که به سختی راه می رفت،حتی باعصا.منتظر بودم که واکنشا رو ببینم.

اول یه آقای نسبتاً جوون از جاش بلند شد و جاشو داد به این آقا.ظاهراً این آقا مسنه مسیرشو درست بلد نبود،کنار دستیش کاملاً وبا حوصله راهنماییش کرد.

قطار که اومد دو سه تا از همین بچه های دهه ی هفتادی راه رو باز کردن ودستشو گرفتن که راحت بتونه سوار قطار بشه،من هم توی همون واگن سوار شدم.یه دوونه از همین بچه ها که نشسته بود بازم بلند شد وبا احترام جاشو تعارف کرد وخودش سرپا ایستاد.

موقع پیاده شدن هم همین بچه ها راه باز کردن ایشون به راحتی پیاده شدن و...

از پیر شدن به این اندازه می ترسیدم.راستیتش از ناتوان شدن واینکه بخوام از دیگران کمک بگیرم می ترسیدم ولی با این برخورد و... اندکی امید.ار شدم.